Ko Lipe: De grootste maand in al mijn reizen

Geplaatst: 15-3-18 | 15 maart 2018 (bijgewerkt 2020 met nieuwe links!)

In november 2006 was ik 5 maanden in mijn (veronderstelde) jaar lange reis over de hele wereld. Tijdens het e -mailen van mijn ouders om hen te laten weten dat ik nog steeds in orde was, zag ik een bericht in mijn inbox:

“Matt, ik zit vast op deze plek genaamd Ko Lipe. Ik ga je niet ontmoeten zoals gepland, maar je zou hierheen moeten komen. Het is een paradijs! Ik ben hier al een week geweest. Vind me op Sunset Beach. – Olivia ”

Olivia, een vriend uit Myspace, zou me ontmoeten in Krabi, een toeristische bestemming die beroemd werd om zijn kalkstenen karsts, rotsklimmen en kajakken.

Ik keek Ko Lipe op op een kaart. Er was slechts een kleine vermelding van in mijn gids. Het was echt uit de weg en zou een solide dag van reizen nodig hebben om te bereiken.

Toen ik rond het drukke internetcafé en op de drukke straat keek, was het duidelijk dat Phi Phi niet het tropische eilandparadijs was dat ik had voorgesteld. De menigte kwam terug, het strand was gevuld met dode koraal, boten leken het eiland te bellen en het water was vervuild met een dunne film van … nou, ik wil het niet weten. Een stillere, rustiger paradijs had een geweldige aantrekkingskracht.

“Ik zal er over twee dagen zijn,” antwoordde ik. “Laat me gewoon weten waar je verblijft.”

Twee dagen later nam ik de veerboot naar het vasteland, een lange bus naar de havenstad Pak Bara en vervolgens de veerboot naar Ko Lipe. Toen we de verlaten, met jungle bedekte eilanden passeerden, liep ik naar het bovendek waar een man gitaar speelde voor de weinige mensen die naar Lipe gingen.

Nadat hij klaar was, vroegen we een gesprek.

Paul was lang, gespierd en dun, met een geschoren hoofd en lichte stoppels. Zijn vriendin Jane was even lang en atletisch, met krullend bruinrood haar en oceaanblauwe ogen. Beide Britten kregen ze rond Azië totdat ze klaar waren om naar Nieuw -Zeeland te verhuizen, waar ze van plan waren te werken, een huis te kopen en uiteindelijk te trouwen.

“Waar blijven jullie?” Vroeg ik terwijl we in de zon liggen.

“We vonden een resort aan het uiteinde van het eiland. Het wordt verondersteld goedkoop te zijn. Jij?”

“Niet zeker. Ik zou bij mijn vriend moeten blijven, maar ik heb nog niets gehoord. Ik heb geen plek. ”

De veerboot naderde het eiland en kwam tot stilstand. Er was geen dok op ko lipe. Jaren eerder probeerde een ontwikkelaar er een te bouwen, maar het project werd geannuleerd na protesten van de lokale vissers die passagiers naar het eiland brengen voor een kleine vergoeding, en de ontwikkelaar verdween op mysterieuze wijze.

Toen ik in een van de Longtail-boten kreeg, liet ik mijn slippers in de oceaan vallen.

Kijken hoe ze zinken, schreeuwde ik: ‘Shit! Dat was mijn enige paar! Ik hoop dat ik wat op het eiland kan krijgen. ”

Paul, Jane en ik gingen naar hun hotel, vergezeld door Pat, een oudere Ierse man, die ook een plek had om te verblijven. Het hotel keek uit over een klein rif en het kleine Sunrise -strand, dat onze belangrijkste ontmoetingsplekken zou worden tijdens onze tijd op het eiland.

Ik besloot om met Pat te bunken, omdat ik nog nooit van mijn vriend Olivia had gehoord en een kamer splitste was een budgetvriendelijker. Destijds was het redden van een paar honderd baht het verschil van een of meer dag op de weg. Paul en Jane namen een bungalow met uitzicht op de oceaan. (Hun terras zou een van de populairste hangouts van onze kleine groep zijn.)

We gingen op weg om mijn vriend te vinden, die had gezegd dat ze te vinden was op Sunset Beach in de Monkey Bar.

Toen we naar de andere kant van het eiland liepen, zag ik dat Olivia gelijk had: Ko Lipe was Paradise. Het waren allemaal prachtige jungles, verlaten stranden, warm, kristalhelder blauw water en vriendelijke lokale bevolking. Elektriciteit was slechts enkele uren ‘s nachts beschikbaar, er waren weinig hotels of toeristen, en de straten waren eenvoudige onverharde paden. Ko Lipe was de plek waar ik van had gedroomd.

We hebben Olivia vrij snel gevonden. Sunset Beach was niet groot en Monkey Bar, een kleine met rieten gedekte hut met een koeler voor koude drankjes en een paar stoelen, was de enige bar op het strand. Na snelle introducties bestelden we bieren, stelden we de typische reizigersvragen en zaten we rond niets te praten.

Pat [bleek een snorer te zijn, dus na twee nachten verhuisde ik naar een bungalow in het midden van het eiland voor 100 baht ($ 3 USD) per nacht. Gelegen achter een restaurant dat de beste inktvis rondde, was deze hardhoutstructuur rood geverfd, met een wit dak, kleine veranda en bijna-barren interieur-een bed, een ventilator en muggennet-leek door de familie gebouwd voor een Golf van toerisme dat nog nooit was gekomen.

Ik gaf het op om nieuwe slippers te vinden. Er was niets dat ik leuk vond of fit. Ik zou wachten tot het vasteland en in de tussentijd gewoon op blote voeten gaan.

De vijf van ons vormden een kerngroep die groeide en kromp met de aankomst en vertrek van andere reizigers. Afgezien van Dave, een jonge Fransman, en Sam, een verweerde Britse expat die al een decennium op het eiland was geweest (nadat we daar na de laatste boot waren vertrokken), waren we de enige permanente westerse armaturen op het eiland.

Onze dagen werden besteed aan het spelen van backgammon, lezen en zwemmen. We hebben stranden gedraaid, hoewel we meestal hung out at the beach by Paul and Jane’s. Within swimming distance was a mini-rock with a sheer drop that provided excellent snorkeling. We’d occasionally leave the Ko Lipe to explore the deserted islands in the nearby national park, fish, and dive. There’s nothing quite as lovely as having a whole tropical island to yourself.

At night, we would rotate restaurants: my guesthouse owner’s restaurant, Mama’s for fresh squid and spicy curry, Castaway on Sunset beach for massaman curry, and Coco for everything else. Afterward, we’d move to Monkey Bar for beach games, beer, the occasional joint, and more backgammon. When the power generators were switched off, we would drink by flashlight before going to bed.

The days seemed to pass by endlessly. My original three-day check out came and went. I lost any concept of time.

“I’ll leave tomorrow” became my mantra. I had no reason to leave. I was in paradise.

Paul, Jane, and I became close pals as time went by. We formed a mini-group within the group.

“What are you guys going to do when you get to new Zealand?” Ik vroeg.

“We’re going to work for a few years and build a life there. We have nothing that’s pulling us back the UK,” said Paul.

“I’m going there on this trip so I’ll visit. It’s my last stop on the way home,” I replied.

“You can stay with us. wherever we are,” said Jane as she passed the joint to me.

Sitting on the beach one day, I had an idea.

“You know what would be cool? An eco-friendly hostel. new Zealand would be the perfect place. Wouldn’t it be amazing to own a hostel?”

“Yeah, that would be fun,” said Paul.

“We could call it The Greenhouse,” replied Jane.

“That’s a terrific name.”

“Yeah, seriously.”

Paul said, “I bet we could do it pretty easily. eco-friendly places are all the rage, and there’s a lot of space there. We’ll have a garden, solar panels, and all the other bells and whistles.”

We were half-serious about our hostel, discussing the details every day: what it would look like, how we would get funding, the number of beds. It was a pipe dream — but dreams like this helped us pass the days on the beach.

We became aware of time again when, one day, our bill at Mama’s was suddenly double.

“Wat gebeurd er? This fish was half the price yesterday!”

“Het is Kerstmis! more Europeans this time of the year, so we raised our prices.”

Ahhh, capitalism at its best.

Christmas also meant something else: I would have to leave soon.

My visa ran only until just before new Year’s, so I would have to leave to renew it before heading to Ko Phangan for the holiday.

I didn’t want to leave.

We were in paradise. Paul, Jane, Pat, and Olivia were staying and I felt like I was being ripped apart from my family, never knowing when I would see them again.

But the visa forced my hand.

Paul, Jane, and I decided to have our own Christmas together. It was only fitting. We wore our best clean shirts and wandered over to Coco’s for its luxury Western dinner.

“I got you guys a gift.”

I handed Jane a necklace I saw her eyeing a few days before and Paul a ring he had admired.

“Wauw. That’s amazing, mate! Bedankt!” said Paul.

“But this is funny,” he continued. “We got you something too.”

It was a hand-carved necklace with a Maori fishhook on it. It was their symbol for traveler. I wore it for years afterward, a symbol of our friendship, my time on the island, and of who I was.

Traveling quickens the bonds of friendship. When you are on the road, there’s no past. None of the baggage of home is with you or anyone you met. There’s only who you are right now. There’s nothing to get in the way of the now. No meetings to attend, errands to run, bills to pay, or responsibilities.

I once heard that the average couple spends four waking hours a day together. If that is true, then we had just spent the equivalent of four months together, but it felt like triple that since there was nothing to keep our minds off the “now.”

I’ve never been back to Ko Lipe. The development that’s sprouted would burst my image of perfection. I’ve seen the photos of the concrete streets, the substantial resorts, and the mass of people. I can’t bear to see that. Ko Lipe was my beach. The perfect traveler community. I want it to remain that way.

I would run into Paul and Jane again years later in new Zealand, but I would never see the rest of the group again. They are out there in the world doing their thing. Yet for that month, we were the best of friends.

As I packed my bags and put on my shoes for the first time in a month, I said goodbye to Plick Bear, the raggedy teddy bear I found on my porch that became our mascot, and I hoped that the journey ahead would be as good as the one I was leaving behind.

Get the in-depth budget guide to Thailand!

My detailed 350+ page guidebook is made for budget travelers like you! It cuts out the fluff found in other guidebooks and gets straight to the practical information you need to travel around Thailand. You’ll find suGested routes, budgetten, manieren om geld te besparen, op en off-the-beaten-path dingen om te zien en te doen, niet-touristische restaurants, markten, bars, veiligheidstips en nog veel meer! Klik hier voor meer informatie en ontvang vandaag nog uw exemplaar.

Boek je reis naar Thailand: logistieke tips en trucs
Boek uw vlucht
Gebruik Skyscanner of Momondo om een ​​goedkope vlucht te vinden. Ze zijn mijn twee favoriete zoekmachines omdat ze websites en luchtvaartmaatschappijen over de hele wereld doorzoeken, zodat je altijd weet dat geen steen ongemoeid blijft. Begin echter eerst met Skyscanner omdat ze het grootste bereik hebben!

Boek uw accommodatie
U kunt uw hostel boeken met hostelworld omdat ze de grootste inventaris en de beste deals hebben. Als je ergens anders dan een hostel wilt blijven, gebruik dan Booking.com, omdat ze consequent de goedkoopste tarieven voor gastenhuizen en goedkope hotels retourneren. Mijn favoriete plekken om te verblijven zijn:

Bloom Cafe & hostel

Het elegante lip

Een plus hotel lipe

Vergeet de reisverzekering niet
Reisverzekering beschermt u tegen ziekte, letsel, diefstal en annuleringen. Het is een uitgebreide bescherming voor het geval er iets misgaat. Ik ga nooit op reis zonder dat ik het in het verleden vele malen moest gebruiken. Mijn favoriete bedrijven die de beste service en waarde bieden, zijn:

Veiligheidsvleugel (voor iedereen onder de 70)

Verzeker mijn reis (voor die ouder dan 70)

MedJet (voor extra repatriëringsdekking)

Op zoek naar de beste bedrijven om geld mee te besparen?
Bekijk mijn resource -pagina voor de beste bedrijven om te gebruiken wanneer u reist. Ik vermeld alle mensen die ik gebruik om geld te besparen als ik onderweg ben. Ze zullen je geld besparen als je ook reist.

Wilt u meer informatie over Thailand?
Bekijk onze robuuste bestemmingsgids over Thailand voor nog meer planningstips!